Transalpine Run 2019 Recap

Tijdens de Transalpine Run afgelopen week, wisten Koen en Krijn een 13e plaats overall te behalen! Een knappe prestatie voor twee bescheiden Belgen, met een atletiekverleden, en dat tussen al het ervaren Alpen-geweld. De top 20 bestond namelijk uit Zwitsers, Oostenrijkers, Italianen, Duitsers en Fransozen, die het geluk hebben om tijdens hun dagelijkse trainingen aanzienlijk veel hoogtemeters te kunnen maken. Om in België toch ook wat hoogtemeters in de benen te krijgen, moesten onze twee teams daar vaak zotte toeren voor uithalen.

Met een deelnemersveld van 290 teams, zijn Senne en Nick op de 75e plaats gefinisht! Eveneens een zeer sterke prestatie. Voor Senne was het zijn tweede deelname aan TAR, waardoor hij wist wat hem te wachten stond. De vele trainingsuren en zijn ervaring in het ultra traillopen kwamen duidelijk van pas. Voor hem verliep het deze keer zeer vlot. Senne heeft dan ook collega Nick mee op sleeptouw genomen doorheen de bergen.

Koen | We zijn als team tot het uiterste gegaan. Zelfs op de laatste klim van de laatste etappe waarbij we helemaal verzuurd en volledig uitgeput boven op de berg aankwamen. Van begin tot einde, we hebben allebei alles gegeven.

Senne | Zonder twijfel etappe 4. Wanneer je je na meer dan 10km klimmen omdraait en beseft dat je boven de wolken zit en een prachtige range van bergtoppen kan spotten. Prachtig!

Krijn | Ik was oké voorbereid, maar had het toch wel wat onderschat. Dit was mijn eerste multi-stage race. De combinatie van de vele hoogtemeters met de duur van de race, was toch wel wat zwaarder dan ik had verwacht.

Koen | Ik was goed voorbereid, maar het kan altijd nóg beter natuurlijk. De benen waren wel veel beter dan drie jaar geleden, dus mijn trainingen hebben duidelijk geloond. Door mijn vorige deelname in 2016, had ik het dus zeker niet onderschat. Ik wist immers wat me te wachten stond.

Senne | Mijn voorbereiding is perfect verlopen, met de nodige opofferingen m.b.t. het gezin weliswaar. In 2016 liep ik de TAR samen met Koen, dus ik wist perfect waar ik me aan kon verwachten.

Nick | De voorbereiding had sowieso beter gekund. In eerste instantie is trainen in combinatie met een dochter van enkele maanden oud en een zoon van drie jaar niet evident. Gebrek aan slaap en tijd zorgden er dus voor dat ik de trainingen tot een ‘minimum’ (tussen de 60-90km/week) moest herleiden. Bovendien is het in Vlaanderen moeilijk om voldoende hoogtemeters te maken. De lange beklimmingen bleken dan ook echt mijn zwakke punt te zijn.

Senne | Tijdens de sprintetappe: 7,6km klimmen en 13e overall eindigen tussen de Duitse en Zwitserse berggeiten. Ik ging voor ‘blood taste’ aan de finish en dat is gelukt!

Nick | De 4e etappe is er ééntje die ik graag had gewist. Het was de langste etappe met bovendien zeer veel hoogtemeters. Net de twee dingen die me het minst goed liggen. Senne heeft me gelukkig tot over de finish meegesleurd. Zonder hem had ik waarschijnlijk de eindmeet niet gehaald. Zowel mentaal als fysiek zat ik er volledig door. Ik vond er op dat moment echt niks leuk meer aan en had veel zin om gewoon te stoppen. Gelukkig lagen etappes 5 en 6 me meer, waardoor ik terug meer zin kreeg in de wedstrijd.

Koen | De eerste dag was de ergste. We waren iets te enthousiast begonnen en mijn maag speelde al na 20km op. Misschien ook wat door de stress? De laatste 20km waren een echte hel. Op 10km van de finish heb ik zelfs even moeten overgeven. De dagen nadien verliepen elke dag beter.

Krijn | Vanaf dag zes ben ik echt beginnen afzien. Tijdens de 6e etappe heb ik mijn enkel meermaals verzwikt tijdens het afdalen. Het herstel van mijn enkel en het moeten oppassen dat ik hem niet opnieuw zou omslaan vergde zoveel energie van mijn lichaam, waardoor ik op den duur echt uitgeput raakte. Ik ben heel dankbaar dat Koen bij me was tijdens de laatste etappe om me erdoorheen te slepen.

Nick | Ik heb nooit echt het gevoel van ‘king’ te zijn ervaren. Daarvoor draaide het niet vlot genoeg bij mij. Natuurlijk ben ik wel trots op het finishen!

Senne | Door de ervaring van drie jaar geleden, wist ik dat het weer acht lange dagen vol emoties zouden worden. De dagelijkse start en finish, de uitputting, de vergezichten en het als team afleggen zorgen ervoor dat de TAR gewoon één grote rollercoaster van emoties is.

Nick | Ik had weinig verwachtingen gesteld. Alles wat ik in het verleden reeds had gedaan valt in de verste verte niet te vergelijken met Transalpine Run. Misschien had ik wel gehoopt dat het niveauverschil tussen Senne en mij iets kleiner was, maar hij wordt net sterker naarmate de afstand en de hoogtemeters oplopen.

Krijn | Mijn enige doel was heelhuids de finish te bereiken. Het moment dat we voor een Top 10 plaats bezig waren, begon het wel te kriebelen om het zo goed mogelijk te doen.

Koen | We waren naar daar gegaan voor een Top 10 plaats in onze categorie. Met onze 8e plaats zijn we daar goed in geslaagd.

Koen | Ik heb met twee topschoenen gelopen: Salomon S/lab Ultra 2 en Scott Supertrac RC. Afhankelijk van het parcours en de weersomstandigheden wisselde ik tussen beide af. Qua sokken loop ik altijd met Smartwool, simpelweg de beste! Ik heb nooit last van blaren. Uiteraard waren mijn Leki stokken een must. Loopstokken zijn een enorme meerwaarde als je bergop gaat. Na elke run stapte ik onmiddellijk in mijn Oofos recuperatieslippers. Zalig om je voeten goed te laten ventileren, nadat ze uren opgesloten hebben gezeten en al die kilometers hebben overwonnen. Ze dragen ook sterk bij aan een sneller herstel!

Krijn | Mijn Leki stokken! Had echt niet zonder gekund. Het handschoentje dat je kan vastklikken aan de stokken vind ik geweldig. De soft flasks aan de voorzijde van mijn Camelbak rugzak waren ook top. Op deze manier kan je aan de bevoorrading snel even drinken en nadien weer bijvullen om verder te gaan. Ik was super tevreden over de grip van mijn Hoka One One Torrent, totdat één schoen het begaf vlak voor de laatste etappe. Het bovenwerk scheurde net boven de versteviging aan de zijkant. Het materiaal heeft duidelijk zwaar te verduren gekregen tijdens al het afdalen en klimmen, de rotsen en stenen onderweg, door af en toe eens te vallen,…

Senne | Ik had niet zonder het hele team gekund! Qua producten was ik heel tevreden over de Century Riding Cream van Sportique. Ik heb tijdens die acht dagen nergens last gehad van schuurwonden. De schoenen die ik gebruikte waren de New Balance Hierro 4 en de Hoka One One Torrent, afhankelijk van het weer en het parcours. Mijn voeten zijn ook acht dagen in perfecte staat geweest, dankzij de combinatie van mijn steunzolen met Stance of Falke loopsokken. Ik ben 100% fan van het Gore GTX Shakedry jacket! Het voelt als een 2e huid, is waterdicht en toch zeer ademend. Zelfs bij extreme hitte steek ik hem in mijn rugzak, omdat het weer in de bergen altijd kan omslaan. Doordat deze jas zo licht en extreem compact is, merk je amper dat je hem bij je hebt.

Nick | Ik was zeer blij met mijn schoenkeuze. De combo van de New Balance Hierro 4 en Hoka One One Torrent vond ik perfect. De eerste wat robuuster met een stevige ‘toe bumper’ en veel demping. De tweede zeer licht en goede grip, voor als het wat modderiger is. De Leki stokken waren ook een must. Ze hebben me letterlijk de hellingen opgeduwd. Het handschoentje waaraan je de stokken vastklikt, vind ik ook een grote meerwaarde. De stokken van Leki kregen ook de voorkeur bij het merendeel van de deelnemers. Bovendien was ik zeer tevreden over onze teamkleding van Craft! Zowel het Craft Cool comfort shirt als de 2in1 short zaten perfect en ik had nergens schuurwonden.

Nick | Door de goede zorgen van Willy, onze masseur, heb ik er helemaal geen spierpijn of kwaaltjes aan overgehouden. Ik ben verrast hoe goed en snel je van zo’n wedstrijd kunt recupereren, mits de juiste verzorging.

Krijn | Qua spierpijn viel dat heel goed mee. Mentaal begin ik nu ook langzaam terug op m’n positieve te komen. Ongelooflijk wat zo’n intense week met je doet. Voorlopig heb ik nog niet opnieuw gelopen, want de enkel moet eerst nog wat genezen. Ik heb ook al de hele week massaal veel honger! Worsten, hamburgers, kaas, passeren langs de frituur,… Het moet er allemaal aan geloven.

Koen | Ik voelde me eigenlijk de dag nadien al zeer goed. Ik verteerde de kilometers veel beter dan in 2016. Naar het einde van de wedstrijd toe voelde ik me steeds beter en beter. Ook de aanwezigheid van onze masseur Willy heeft daar zeker bij geholpen.

Senne | Een gigantisch verschil met drie jaar geleden! Toen heb ik wegens een blessure twee maand niet meer gelopen en was de goesting om te lopen echt weg. Nu heb ik na drie dagen de trainingen alweer hervat en alles draait perfect. Ik merk zelfs een vooruitgang door nu terug op zeeniveau te lopen.

Krijn | YES! In 2021 wil ik samen met Koen de masters categorie domineren en wil ik me nóg beter voorbereiden.

Koen | Uiteraard!! Na de eerste TAR in 2016 was ook deze editie weer een zalige ervaring. Het zaligste voor mij blijft dat je een hele week alleen maar bezig bent met jezelf, je team, de bergen en het lopen. Het voelt aan als een week “overleven”, als een survival. Acht dagen lang ligt je focus 100% op het parcours, je prestatie en je herstel. Voor mij werkt TAR ‘zuiverend’ voor de geest, want je hebt gewoon geen tijd of energie om aan iets anders te denken. In 2021 keren we terug als team om te proberen op het podium te geraken bij de masters!

Senne | Zeker! Geen twijfel mogelijk. Als gepassioneerde trailloper is dit het summum. Elke dag een nieuwe trail starten op één van de mooiste locaties ter wereld, daar teken ik altijd voor.

Nick | Tijdens de wedstrijd zei ik meerdere keren: “Dit nooit meer. Hier is niks leuk aan.”. Nu denk ik er al anders over. Zo gaat dit wel vaker. Ik weet nu waar mijn sterktes en zwaktes liggen en zou me een volgende keer nóg beter en specifieker willen voorbereiden. Hopelijk kan ik dan ook eens de betere van het team zijn.

Senne | Zij die ervan dromen: doe het gewoon! Dit unieke event heeft echt ALLES. Ik kan het iedereen aanraden, maar je moet je wel goed voorbereiden. Kom dus zeker eens bij ons langs en ik zal je gepassioneerd advies geven.

Koen | Het leuke aan Transalpine Run is dat het een duo-wedstrijd, een team-event is. Ik zou dit ook nooit alleen willen doen. Dat is juist het leuke aan TAR, dat je het hele avontuur 100% kan delen met iemand. Elke ochtend, tijdens het aftellen naar het startschot, gaven Krijn en ik elkaar een vuistje en de blik die we op die moment met elkaar uitwisselden is gewoon uniek en intens. Je hoeft op dat moment niets te verwoorden, maar je weet gewoon wat de andere denkt.

Nick | Ik heb al zeer veel gelopen in mijn leven: atletiek in mijn jonge jaren (van 400m tot cross), daarna ervaring opgedaan op de weg (van 5km tot marathon), meerdere trails gelopen (tot 72km), sprintoriëntatielopen ontdekt. Allemaal ervaringen die ik kon gebruiken, maar niks hiervan valt met TAR te vergelijken. Ik heb hier dan ook zeer veel uit geleerd. Een belangrijk aspect die zelden aan bod komt wanneer je denkt aan een multi-stage race, is het ‘vóór en na de wedstrijd’ gegeven. Je moet jezelf telkens klaarstomen om er dag na dag opnieuw tegenaan te kunnen gaan. Het begint met vroeger opstaan dan je lief is, gevolgd door meer eten dan je hongergevoel je aangeeft, je race-outfit aantrekken en checken, tijdig naar de start gaan en daar door de check-up geraken. Na de race ligt de focus meteen op een zo goed mogelijke recuperatie. Hoe sneller je de etappe aflegt, hoe meer rust je krijgt. Meteen een recovery shake drinken, douchen, gemasseerd worden en tussendoor telkens weer zoveel mogelijk eten om de verbruikte calorieën terug aan te vullen en op te laden voor de volgende dag, en dat terwijl je maag nog deels in de knoop ligt van de inspanning. ’s Avonds pastaparty met briefing voor de volgende dag. Nadien vrij direct naar bed en hopend op een goede nachtrust, wat niet evident is met de spanningen van de voorbije dag en komende dag die in je hoofd rondspoken. Dit alles acht dagen lang. Hierdoor besef ik nu ook beter hoe het moet zijn voor bijvoorbeeld Karel Sabbe, tijdens zijn recordpogingen op PCT of AT, of voor wielrenners tijdens een Tour de France. Ik ben alvast benieuwd wat mijn volgende grote uitdaging wordt.

Krijn | Fun fact: na etappe 2 dachten andere deelnemers dat Koen en ik vader en zoon waren. Koen de vader, ik de zoon. Memorabel!

Je leest het goed: “blood taste”, “overgeven”, “opofferingen”, “erdoorheen slepen”, “nooit meer”, “rollercoaster van emoties”,… Het is geen race voor watjes, maar voor echte doorzetters en lopers met karakter.
Deel ook jouw uitdagingen met ons via #runnerslabflandriens.