Davinia en Aaron stonden begin oktober beiden met een concreet doel voor ogen aan de start van de London Marathon. Ze beten allebei hun tanden stuk op die verhoopte tijd, maar blikken ondertussen wel terug op een onvergetelijke ervaring. Hun verhaal.
De London Marathon behoort tot de grootste stadmarathons ter wereld. Het kriebelt dan ook bij velen om er op een dag aan de startlijn te staan. Voor Runners’ lab adviseurs Davinia en Aaron werd deze droom op 3 oktober werkelijkheid. Davinia werkte in Londen haar zevende marathon af. Aaron daarentegen debuteerde voor het eerst officieel op deze mythische afstand. Wij blikken met hen terug op het hele avontuur, met alle highs & lows.
Davinia: “De marathon van Berlijn en de halve marathon in London deden mij dromen van meer. De sfeer rond zo’n evenement is werkelijk zalig. Dankzij New Balance, officiële sponsor van London Marathon, bleef het niet bij dromen en kreeg ik een startnummer voor deze marathon te pakken. In de waan dat de marathon in het voorjaar van 2020 zou plaatsvinden, begon ik in november 2019 met mijn voorbereiding. Drie weken voor de wedstrijd volgde het nieuws dat de marathon werd uitgesteld naar het najaar. Ik had net mijn langste duurloop afgewerkt, maar de knop werd snel omgedraaid. Toen het bericht volgde dat er in oktober 2020 opnieuw geen sprake zou zijn van een marathon werd het mentaal lastiger. Na enkele maanden waarin lopen op een laag pitje stond, herpakte ik mij in januari. De goesting om in Londen voor het eerst onder de vier uur te duiken was groot, dus de motivatie om te trainen kwam vanzelf terug.”
Aaron: “Ik was eerst ingeschreven om in Eindhoven te lopen. Het moest mijn eerste officiële marathon worden nadat ik vorig jaar op mezelf de afstand al eens aflegde. Toen ik de kans kreeg om Londen te lopen, heb ik die niet laten schieten. De grootte, de status en de beleving van Londen is toch iets uniek. Mijn ‘Road to’ startte eigenlijk pas tien weken op voorhand. Ik had wel al een basis om op verder te bouwen want het triatlonseizoen draaide toen op volle toeren. In die tien weken heb ik het lopen een beetje opgetrokken, wat enigszins ten koste ging van het fietsen en zwemmen. Uit schrik om tegen blessures aan te lopen bleef ik wel enige voorzichtigheid inbouwen met maximaal zo’n 50 à 60 kilometer de week. De ene training ging al beter dan de andere, maar ik durfde op voorhand mikken op een tijd onder de drie uur.”
Zowel bij Davinia als bij Aaron verliep de voorbereiding zonder al te veel hindernissen. De trainingen werden afgewerkt, al dan niet in de vroege uurtjes, en ook bijvoorbeeld de schoenkeuze werd vakkundig afgetoetst.
Davinia: “Een marathonvoorbereiding, dat betekent veel kilometers maken en in mijn geval ook vroeg opstaan. Ik loop liefst ’s ochtends voor het werk zodat ik ’s avonds op mijn gemak zit. Dat gevoel wanneer je wekker gaat en je 19 kilometer moet lopen is niet altijd even prettig. De avond voor een zware training maak pannenkoeken klaar. Die steek ik in een brooddoos die ik naast mijn bed leg zodat ik ze meteen kan opeten als de wekker gaat. Zo verlies ik amper tijd en het verzacht de pijn (lacht). Intervallen of tempoblokken kan je nu eenmaal niet nuchter afwerken. Het uitzoeken van de voor mij ideale wedstrijdschoen ging gelukkig vrij vlot. Ik probeerde de New Balance FuelCell Prism uit tijdens een lange duurloop en eigenlijk was het snel duidelijk dat ik daarmee mijn wedstrijd zou lopen. Hij is licht, antipronerend en rolt soepel af, dus ik was overtuigd. Acht weken op voorhand liep ik er voor het eerst mee en daarna werkte ik er elke lange duurloop mee af.”
Je zou denken dat de zware trainingsblokken tijdens een marathonvoorbereiding het lastigst zijn. Maar niets blijkt minder waar. De week net voor de start is, toch als we Davinia en Aaron mogen geloven, het lastigst.
Aaron: “De week voor de marathon heb ik maar twee keer een half uurtje gelopen en daar had ik het heel lastig mee. Dat voelt heel onwennig aan.”
Davinia: “Herkenbaar. Je geraakt je zelfvertrouwen een beetje kwijt die week. Je hebt je laatste lange duurloop gedaan dus je voelt je helemaal klaar. En dan moet je wachten en rusten tot je er precies niet meer klaar voor bent. Je weet ergens dat je lichaam die rust nodig heeft om in topvorm te geraken, maar mentaal is dat een hele lastige.”
D-DAY! Het verschil tussen de immers koele Aaron en stresskip Davinia kon niet groter zijn op de wedstrijddag. De weg naar de start was al een hele beleving. Het lopen zelf werd een strijd met de kilometers, de maag en de verzuring. Uiteindelijk mochten ze beiden wel de handen in de lucht steken. Het interview beloofde één te worden met highs & lows. Nu wordt duidelijk waarom.
Aaron: “Ik had op voorhand amper stress, maar de weg naar de start maakte wel wat in mij los. Je komt op een bepaald moment een mensenmassa tegen die allemaal dezelfde kant opgaan. Dat was zot om te zien. Na het startsignaal was het twee à drie kilometer slalommen maar daarna kon ik best vlot lopen. Ik vond een goed tempo, maar merkte dat mijn hartslag hoger lag dan gebruikelijk. Het eerste uur vloog voorbij, maar halfweg liet mijn quadriceps van zich horen. Het was een gevoel dat ik herkende van triatlonwedstrijden. Bij de overgang van fietsen naar lopen heb ik dat wel vaker, maar al lopend verdwijnt de last normaal. Nu begon de quadriceps alsmaar stijver aan te voelen, een gegeven dat ik niet kende. Daarna begon ook de maag nog eens tegen te pruttelen waardoor het tempo er echt wel uit was bij mij. Ik heb onderweg in mijn beste Engels langs het parcours zelfs een colaatje moeten vragen. Dat bracht enige beterschap, maar helemaal top was het niet. De laatste acht kilometer was overleven richting de finishlijn. Maar ik ben er geraakt! Mijn 3u30:33 was niet de tijd waarop ik gehoopt had, maar het is wat het is. Op die moment baal je wel even, maar het is nog altijd een superervaring geweest.”
Davinia: “Bij mij was het wedstrijdverloop vrij gelijkaardig, behalve dan dat ik op voorhand gigantisch veel stress had. Toen Aaron naar zijn startvak moest en ik alleen achterbleef, was het één en al paniek. Maar uiteindelijk startte ook ik vlot. In tegenstelling tot Aaron kon ik wel van bij de start vlot doorlopen. De eerste zware tik kreeg ik al na acht kilometer. Mijn benen liepen precies vol, maar tijdens mijn laatste halve marathon had ik dit ook. Toen liep ik nog een goede wedstrijd, dus aan mijn vertrouwen deed het niet veel. Bij de passage op London Bridge was het even één en al euforie. Dat was echt een magisch moment, al ging daarna stilaan het licht uit. Ik heb op kilometer 28 nog even aan de kant staan stretchen en nadien nog twee keer gestapt, want elk klimmetje was er in de tweede helft echt te veel aan. Op zich telt het parcours niet zo gek veel hoogtemeters, maar de vele korte knikjes halen het tempo eruit en jagen de hartslag omhoog. Ik heb onderweg zelfs op het punt gestaan om de vriendin op te bellen met wie ik samen de marathon van Valencia ga lopen. Ik wou zeggen dat ze maar zonder mij moet gaan. Ik wou het niet meer. Gelukkig kende ik haar nummer niet uit het hoofd en kon ik niet bellen. Anders had ik het echt gedaan. Bijna de hele marathon liep ik op mijn limiet, met 4u12:20 als resultaat. Nummer zeven is toch maar een feit!”
De beoogde ‘sub 3’ en ‘sub 4’ kwam er dus (nog) niet. Gelukkig is het niet de teleurstelling, maar wel de onvergetelijke ervaring die is blijven hangen.
Aaron: “Deze ervaring valt nergens anders mee te vergelijken. Ik liep al eens de Antwerp 10 Miles, maar London Bridge overlopen met links en rechts een geluidsmuur... Dat is toch nog iets helemaal anders. Kippenvel! Ik zou het iedereen aanraden. Alles was er ook tot in de puntjes georganiseerd en aan de finish lag er als aandenken nog een mooi loopshirt van New Balance op ons te wachten. Op de terugweg richting ons appartement was het ook genieten. Verschillende Engelsen spraken ons aan toen ze de medaille rond onze nek zagen en wensten ons spontaan proficiat. Allemaal waren ze mega-enthousiast, echt leuk! Dan mag je je tijdsdoel misschien niet gehaald hebben, zoiets geeft echt voldoening.”
Davinia: “Een dag na de marathon was ik heel blij dat de marathon van Valencia nog steeds op de planning staat. Ik ben helemaal klaar voor een rematch! Dat doel om onder de vier uur te lopen blijft en heb ik ook echt nodig. Deze marathon was qua resultaat niet wat ik ervan had verwacht, maar het verhaal ernaartoe blijft wel iets waar ik enorm van geniet. Ooit kom ik echt nog wel eens terug naar Londen om heel die beleving nog eens ten volle te ervaren. Ik ben New Balance enorm dankbaar dat ze ons als #teamrunnerslab zijnde deze kans wilden geven. Niet alleen omdat ze ons hier lieten deelnemen, maar ook voor het duwtje in de rug dat ze ons gaven door loopschoenen en loopkledij te voorzien. Een welgemeende dankjewel.”
Op zoek naar de juiste loopschoenen, maar vind je het lastig om te kiezen? Bij Runners' lab staan ze voor je klaar met deskundig advies en een uitgebreid assortiment.
Al jaren sensibiliseert Runners’ lab sportende vrouwen over het belang van een goede sportbeha. Om te weten hoe diepgeworteld ons advies inmiddels is, deden we een onderzoek naar de sportbehagewoontes. Maar liefst 1.500 dames vulden de bevraging in.
Tags: sportbeha
Je weet pas wat je al die tijd gemist heb, als je ergens voor het eerst mee kennismaakt. Dat deden we. We lieten 100 wandelaars kennismaken met hun nieuwe favoriete soort wandelschoen. Hun verdict.
Tags: Active walking, New Balance
COPYRIGHT © 2023 RUNNER’S LAB - ALL RIGHTS RESERVED | TERMS OF USE | PRIVACY POLICY
