16 SEPTEMBER 2022   l   TEAM RUNNERS' LAB

Transalpine Run | Hoe #teamrunnerslab zich de geschiedenisboeken inliep

Nog nooit won een Belgisch duo een étappe van de Transalpine Run. Vorige week slaagden Koen Wilssens en Krijn Van Koolwijk drie keer in deze opzet bij de masters. Ze namen de eindoverwinning mee naar huis. Een terugblik op deze stunt van buitenaf.

Runners‘ lab stevig vertegenwoordigd op Transalpine Run

“It’s just a hill. Get over it.” Makkelijker gezegd dan gedaan als je op acht dagen tijd 290 km en 17.000 hoogtemeters moet afwerken… Voor een goed begrip: ja, al lopend. Dat is kort samengevat de Transalpine Run. Tijdens deze unieke trailwedstrijd in duo spelen niet alleen de lopers, maar ook de Alpen een prominente rol.

Net als drie jaar geleden stonden er vier deelnemers, verdeeld over twee teams, van Runners’ lab aan de start van de Transalpine Run. CEO Koen Wilssens en adviseur Krijn Van Koolwijk bundelden de krachten onder de naam #teamrunnerslab 1. Adviseurs Ali Hamdi en Matthijs Devriese schitterden onder de noemer #teamrunnerslab 2. In tegenstelling tot Koen en Krijn was het voor Ali en Matthijs de eerste keer dat ze zich aan zo’n onderneming waagden.

De tol van een klassement verdedigen

De verschillen tussen beide teams werden al vrij snel duidelijk. Niet zo zeer op vlak van prestaties, want beide duo’s waren tamelijk aan elkaar gewaagd en deden mee in de voorste gelederen. Terwijl #teamrunnerslab 1 onder het motto ‘pakken wat we kunnen pakken’ vanaf de eerste étappe resoluut hun klassementambities bij de masters in de verf zette, tastte #teamrunnerslab 2 de eerste dagen voorzichtig hun kunnen en grenzen af.

Terwijl #teamrunnerslab 1 zich ontpopten tot meesterlijke afdalers, zorgde #teamrunnerslab 2 tijdens het klimmen voor schaamrood op de snuit van de betere berggeiten.

Terwijl #teamrunnerslab 1 elke ochtend pufte en zuchtte om toch maar een hap door hun keel te krijgen, maakte #teamrunnerslab 2 zich al dansend en met hemelsbrede glimlach op het gezicht klaar voor de race.

Terwijl #teamrunnerslab 1 ervan overtuigd was dat de wedstrijd in bed gewonnen werd en de siësta’s opstapelden, was #teamrunnerslab 2 na de race vooral bezig met carboloaden voor de dag nadien. Waren er geen gelijkenissen dan? Jawel hoor. Als er ‘s avonds knödel, een Duitse ‘delicatesse’ op het menu stond, bleven de borden bij alle vier onaangeroerd achter.

Strava liegt niet

#teamrunnerslab 1 was acht dagen lang heer en meester in de mastercategorie. De eerste drie étappes kwamen ze als eerste in hun categorie over de finish, de vijf daaropvolgende hielden ze gecontroleerd hun leidersplaats vast. We horen je denken “ja ja, bij de masters”. Hier volgen drie redenen waarom ook dat ongelofelijk straf is.

Ten eerste was de mastercategorie met 39 duo’s bijna even goed vertegenwoordigd als die bij de senioren. Ten tweede hebben Koen en Krijn nog steeds de vijfde(!) tijd van alle teams neergezet. En ten derde, als je naar de top tien kijkt in het overall klassement, dan zie je volgende nationaliteiten: twee Oostenrijkse duo’s, één Amerikaans, één Zwitsers, drie Duitse, één Italiaans en twee Belgische duo’s. Zoek de lelijke eend in de bijt. Want in tegenstelling tot de andere duo’s in de top tien moeten wij Belgen het met Signal de Botrange doen als hoogste punt, een puist van 694 hoogtemeters. Of in het geval van Koen en Krijn: de Terril van Beringen. Een snelle blik op de Stravaprofielen van de tegenstand verklapt dat Koen, Krijn, Ali en Matthijs dit jaar evenveel hoogtemeters bedwongen als de tegenstand op twee weken tijd.

Oh ja, wie het ander Belgisch team in de top tien was? #teamrunnerslab 2! Ali en Matthijs vochten als leeuwen en werden beloond met de negende plaats. Elke avond voor de TV springoefeningen afwerken om aan de belasting bij het afdalen te wennen heeft dan toch zijn nut gehad. Niet waar, Matthijs?

Traillopers zijn een ras apart, de Transalpine Run brengt hen samen

Wat de Transalpine Run zo uniek maakt? Zeker en vast niet alleen de machtige uitzichten op de top van de berg. Het is de samenhorigheid en de teamfactor die dit event onvergetelijk maken. Want in elk team was er wel eens iemand die een lastig moment kende en die moed moest putten uit de aanmoedigingen van de ander. Etappe vijf was daar het ultieme voorbeeld van. Ali vervulde toen een magistrale rol door Matthijs 24 km lang moed in te spreken nadat hij zijn enkel stevig bezeerde.

Het is ook de samenhorigheid tussen de teams onderling. Iedereen werd aanzien als winnaar. Niemand was meer of minder dan de andere, ook al kan je moeilijk om de tijdsverschillen heen. Maar als je je bedenkt dat de achtersten in het pak per étappe soms zes uur langer onderweg zijn en zij de volgende dag ook weer aan de start staan. Met evenveel kilometers en hoogtemeters in de benen, maar een pak minder rust, waarschijnlijk zonder persoonlijke masseur die hen aan de finish opwachtte… dan kan je niet anders dan over winnaars spreken.

De finish van de laatste étappe was een magische plaats voor iedereen die een beetje om sport geeft. Van het eerste tot het laatste duo, iedereen waande zich heel even wereldkampioen. De emoties van acht dagen lang afzien kwamen boven. De hashtag #TARfamily kwam helemaal tot leven, want het wederzijds respect was ongelofelijk groot. Daar waren de vele omhelzingen, handshakes en felicitaties het ultieme bewijs van.

Bedankt Koen, Krijn, Ali en Matthijs om ons mee te laten genieten van jullie straffe stunt. Jullie toonden waar sport om moet gaan: teamwork, doorzettingsvermogen, wilskracht, weerbaarheid, plezier en emotie.

Begint het ook te kriebelen om aan een trailloop deel te nemen? Zorg dan zeker dat je over het juiste materiaal beschikt.

Tags: #teamrunnerslab, Transalpine Run

Deel dit artikel